Hij komt uit een zeer gelovig christelijk Assyrisch gezin. In een paar regels schreef hij zijn levensverhaal in het Assyrisch/Aramees: in 1903 is Abdulmasieh in het dorp Qarabaschi (gemeente Am'd) geboren. Zijn vader heet Hanna Nu'maan en zijn moeder heet Hanoesh. Hij is naar het dorp waar hij geboren is genoemd, zo was hij zijn hele leven als Abdulmasieh Qarabashi bekend. Zijn vader overleed toen hij 6 jaar was.

In 1911 heeft de bisschop van Am'd Aliaas Shaker (later bekend als de bisschop Aliaas de derde) hem naar het klooster Zafaraan gestuurd, waar hij door de monniken werd onderhouden. Daar leerde hij het Assyrisch/Aramees, Arabisch en Turks van de broeders: Aliaas Qoro, Toema Yacoub en Yohanna Dolabani. Dolabani zorgde goed voor hem en raadde hem aan om vooral zijn moedertaal goed te leren. Als het moest gebruikte hij geweld om hem ertoe te dwingen. Eind 1921 vertrok hij uit het klooster Zafaraan en keerde terug naar Am'd vanwege het ontstane conflict tussen hem en Yohanna Gandoer. Deze vroeg hem om voor de lammetjes en jonge geitjes van het klooster te zorgen. Maar hij wilde dat niet en zo vertrok hij uit het klooster.

Omdat hij de verplichte militaire dienst van Turkije niet wilde uitvoeren, wendde hij zich tot de bisschop van Am'd Mor Dyonisios Abdulnoer, die hem hielp stiekem naar Beiroet te reizen. In 1926 ging hij een jaar lang les geven in het Assyrische weeshuis in Beiroet. In het studiejaar 1935-1936 gaf hij weer les in hetzelfde weeshuis. In 1937 werd hij uitgenodigd als leraar op de Assyrisch/Aramese school van BethLahem. Twee jaar later is hij verhuisd naar Jeruzalem om 12 jaar het Assyrisch/Aramees te doceren. In 1951 koos hij ervoor om naar Qamechli in Syrië te gaan. Daar heeft hij 17 jaar lang lesgegeven, totdat de scholen in 1967 door de regering gesloten werden. Gedurende deze periode heeft hij als onderwijzer en leraar gewerkt. Ook heeft hij als penningmeester van de kerkbibliotheek en kerkelijke stichtingen en als voorzitter van de charita­tieve stichting Al-Ihsaan 'de liefdadig­heid' gefunctioneerd.

In 1972 keerde hij terug naar Beiroet, daar werd hij door de leiding van de kloosterschool (hier kon men op hoog niveau theologie studeren) van Mor Afreem aangesteld als leraar van het Assyrisch/Aramees, wat hij drie jaar lang heeft gedaan.
Hij vertelt over zichzelf, dat hij gedurende de 35 jaar waarin hij de Assyrische scholen heeft gediend, hij druk bezig is geweest met het leren van de Assyrische/Aramese grammatica.

Zijn werk:

1. Serie lessen in het Assyrisch/Aramees, in totaal vier ge­drukte delen.

2. De Assyrische/Aramese grammatica, in totaal vier delen waarvan het eerste deel is gedrukt.

3. De kerkmuziek en rituelen (gedrukt).

4. Een poëzieboek dat bestaat uit honderden gedichten (waaron­der handgeschreven gedichten).

5. Gedichten die hij heeft zelf geschreven heeft en gedichten die hij vertaald heeft uit de Perzische poëzie door Umar Al-Geiam, handgeschreven.

6. Ontroerende historische verhalen en mythen zoals: Sharokien de eerste, het verval van Nineve en onder de scha­duw van de hangende tuinen.

7. Het vergoten bloed en de slachtingen onder Jezus lammeren. In dit boek beschrijft hij de slachtingen die de christenen tijdens en voor de W.O. I overkwamen.

8. Verschillende liederen voor de jeugd en de scholen.

Zijn vertaalwerk van het Arabisch naar het Assyrisch/Aramees:

1. Het boek van de profeet, geschreven door Gabraan khalil Gabraan.

2. Jezus de zoon van de mens, geschreven door G.Kh. Gabraan.

3. Roeba'iaat (poëzie) van Omar Al-Gei'aam, in totaal 35 re­gels.

4. Het boek van de gezichten en de personen, door Michael Naima.

5. De woeste strijd van Gilgames.

6. Het plukken van de vruchten.

8. De tuinman.

9. Liefdesliedjes van wereldbekende auteurs.

10. De wetten van Hamoerabi.

Het boek 'zij hebben op de klei geschreven'. Dit boekje is niet door Abdulmasieh genoemd als zijn werk, maar is door de auteur geplaatst. Volgens de auteur heeft Abdulmasieh dit boekje vertaald op verzoek van de heer Abrohm Noero.

De laatste opmerking die Abdulmasieh Qarabasi tijdens zijn leven over zichzelf maakte: 'Met al dit werk, is het mij niet gelukt om iets nuttigs te doen voor mijn volk en kerk, vanwege de moeilijke omstandigheden die mij altijd in de weg stonden'. Maar de werkelijkheid is anders, omdat hij nooit verzuimd heeft om iets nuttigs te doen voor zijn moedertaal. Maar dat heeft hij uit bescheidenheid gezegd.

Zijn literatuur en poëzie:
Hij wordt beschouwd als de grootste man van het Assyrisch/Aramees in de twintigste eeuw en één van de grootste auteurs in onze geschiedenis. Het is aan hem te danken dat er zoveel Assyriërs in deze tijd in hun eigen taal kunnen schrijven. Zijn literatuur wordt gekenmerkt door veel variaties, omdat hij over verschillende onderwerpen heeft geschreven. Zijn stijl is zeer aantrekkelijk en zijn taal is heel goed, zodat hij mooie zinnen kon schrijven; m.a.w. het goede woord op de goede plaats en de goede tijd.
Hij had een scherp zicht en veel geduld, vandaar dat als hij een onderwerp ging behandelen deed hij dit ook op een goede manier. Zijn fantasie was heel groot en die kon hij heel goed gebruiken. Hij was een schrijver, dichter en romanticus. Als hij over de vaderlandsliefde schreef, dan drongen zijn woorden tot het innerlijk van de mensen door.
Qarabasi heeft meer dan men ooit zou kunnen denken voor onze taal betekend. Een beroemd gezegde van hem luidt: 'Oh lezer, die deze woorden leest terwijl het Assyrisch/Aramees in bloei is, dan zijn wij diegenen die een bijdrage daaraan hebben geleverd. Maar als de taal achteruitgaat (en dat hopen wij niet), dan zou je ons dat moeten kwalijk nemen, omdat wij tenminste in een betere situatie met onze taal verkeren dan jij, de lezer.'

Het grootste deel van zijn leven heeft hij met schrijven doorgebracht. Er bleef maar een aantal uren per dag voor zijn vrouw, twee dochters, vrienden en kennissen. Al met al was hij iemand die veel van het leven hield.

Er heerste tijdens zijn aanwe­zigheid een vrolijke sfeer, zo kenden de mensen uit zijn omgeving hem. Door een ziekte is hij op 24 juli 1983 in Beiroet overleden. Eeuwig zal zijn naam worden herinnerd.

Door George Saliba, de bisschop van Libanon