Naum Faiq heeft het slapende volk opgeroepen om op te staan en hij heeft hen gemotiveerd de kansen te grijpen om hun idealen te realiseren.

'De tijd is als een trein die snel voorbijgaat en niet overal stopt'.

Deze kwestie heeft hem dagelijks beziggehouden. Om meer over deze invloedrijke persoonlijkheid en de gedachten van deze grote leraar te weten te komen is het verstandig om te lezen wat er over hem geschreven is door tijdgenoten. Door deze gedachten is onscultureel leven en ons bestaan als volk verrijkt. Bovendien hebben zij veel aan onze Assyrische cultuur toegevoegd.

Enkele voorbeelden van wat er over Naum Faiq gezegd is. Naum Faiq was één van degenen die de filosoof Diogenes van Sinope bedoelde, toen hij overdag met een lantaarn in de straten van Athene tussen de menigte liep en hem gevraagd werd: "Wat zoekt u? Hij antwoordde: "Ik zoek een man" (iemand die de leiding kan nemen).

* Dr. B. Berly

"Vóór Naum Faiq hebben wij veel intellectuelen gekend, maar al die anderen hebben van het Aramees/Assy­risch naar andere talen vertaald. Naum Faiq heeft ook van andere talen naar het Aramees/Assyrisch vertaald. Onze vroegere intellectuelen hebben ons erfgoed gebruikt en niets ervan nagelaten maar hij heeft een literaire schat van andere volken verzameld en aan ons erfgoed toegevoegd".

* Sanharib Baly

"Naum Faiq heeft zowel zijn gezondheid als zijn bezittingen opgeofferd uit liefde voor zijn vaderland".

* bisschop Johanna Dolabani

"Misschien denken sommigen dat wij overdrijven als wij Naum Faiq prijzen door hem intellectueel te noemen, omdat hij volgens hen de gelegenheid niet heeft gehad om die titel te verdienen. Maar ik kan die uitspraak toch met bewijzen beves­tigen. De overledene was de intellectueel die het vaderland nodig had. In dit opzicht wordt hij als één van de grootste actieve intel­lectuelen beschouwd".

* Faried Nazha

"Ik heb de heer Naum Faiq een aantal keren ontmoet in de algemene bibliotheek van New York, waar hij op zoek was naar mate­riaal voor het uitgeven van zijn krant. Waarmee hij zijn volksgenoten in dit land een dienst bewees. Zo is hij een voorbeeld voor ons geworden. Dit is niet verwonderlijk want Naum Faiq en zijn tijdgenoten hebben de wereld met veel wetenschappelijke en geestelijke talenten verrijkt".

* dr. Philip Hatta

"Wij moeten de Amerikaanse steden aanspreken: "oh steden waar het licht van de kennis straalt, jouw grond is met het lijk van Naum Faiq meer waard geworden", de uitgever van Koukbo Madinhoyo, de echte nakomeling van het Assyrische rijk. Maar ook jullie grote musea waar men ogen en oren tekort komt, zijn met de monumenten van de grote koningen van Assyrië verrijkt. Echter het verschil tussen beide zaken is dat de monumenten van de Assyrische en Babylonische koningen eeuwig jullie grote musea blijven verrijken. Maar het lijk van Naum Faiq moet jullie grond verlaten terug naar zijn geboorteplaats, zodat hij zijn uit­spraak nakomt: "Oh mijn vaderland hier ben ik geboren en hier ga ik dood, onder jouw dauw (grond) wil ik mijn lichaam na mijn dood laten begraven".

* Lutfi Boyaji

Om kennis te maken met de gedachten van Naum Faiq moeten wij ten eerste terug naar de tijd waarin hij heeft geleefd. Ten tweede moeten wij de factoren die hem beïnvloed hebben kennen en ten derde ook de omgeving waarin hij geleefd heeft kennen, die een bijdrage aan het kristalliseren van zijn nationale gedachten (het tot eenheid oproepen) geleverd heeft. Dit dwingt ons dan om zijn verschillende levensfasen, die vol strijd en ijver zijn, te volgen.

Zijn levensverhaal
Hij is Naum de zoon van Elias, de zoon van Jakob, zijn moeder is Seide de dochter van Safar. In Aamd (Dyar Bakir) is hij in februari 1868 geboren. Hij kreeg de naam Faiq toen hij een baan kreeg, want in die tijd (en nog steeds) was men gedwongen ­een Turkse achternaam aan te nemen. Toen hij 7 jaar was heeft zijn vader hem naar een Assyrische basisschool gestuurd. Daarna is hij naar de middelbare school gegaan die door de stichting de broederschap van de oude Assyriërs is gesticht. Daar heeft hij acht jaar doorgebracht en een aantal talen gestudeerd, namelijk: Aramees/Assyrisch, Arabisch, Turks en Perzisch, bovendien de principes van de Franse taal, kerkmuziek, biologie en wiskunde bestudeerd. Toen de school om materiële redenen gesloten was, las en bestudeerde hij zelf de literatuur van toen. Na het overlijden van zijn ouders ging hij bij zijn oudere broer Tomas wonen en vanaf 1888 tot en met 1912 gaf hij les in Aamd. Hij had een vaste aanstelling in Aamd en gaf af en toe in Orhoy (Edessa) en Homs (in Syrië) les. Hij heeft een aantal bezoeken aan Jeruzalem en Libanon gebracht. Tijdens die bezoeken las hij in de boeken van de bibliotheek van de kerken en kloosters, vooral in Deir AlShurfa in Libanon en Deir Mor Markos in Jeruzalem.

In 1908 is de Ottomaanse wet opgesteld. Hierdoor hebben de mensen vrijheid van meningsuiting gekregen. Toen nam hij het initiatief om het platform Mezdahronoeïo (attentie) op te richten. Hij heeft hiervan de statuten opgesteld en hield het draaiend. Een jaar later heeft hij de krant, van het platform, Koukbo Madinhoyo uitgegeven. Zo verspreidde hij zijn politieke ideeën. Naast het lesgeven hield hij lezingen, waarin hij de mensen aanmoedigde om scholen, drukkerijen op te richten. Hij nam de verantwoordelijkheid op zich om verbeteringen in de maatschappij aan te brengen en haar bewustwording te bevorderen en daardoor de vooruitgang te stimuleren. Toen Italië oorlog voerde tegen de Ottomaanse staat in Tripoli, nam de onderdrukking van de christelijke minderheden door de Ottomaanse regering toe. Deze onderdrukking veroorzaakte angst en paniek onder de minderheden waardoor een groot gedeelte van ons volk geëmigreerd is. Als gevolg van de oorlog is de vrijheid van meningsuiting uit de wet van 1908 afgeschaft auteurs en journalisten werden vervolgd.

In 1912 is hij genoodzaakt naar de Verenigde Staten van Amerika te vluchten. Daar was hij door zijn artikelen in de krant Mezdahronoeto bekend en werd hij hartelijk verwelkomd door ons volk in de diaspora. In 1916 heeft hij de krant Beth-Nahrin opgericht, die tot 1921 bleef bestaan. Hij heeft deze krant beëin­digd en een jaar de redactie van de krant Hoeyodo gevoerd. Deze krant werd door het Assyrische Chaldese nationale platform opgericht. In 1922 startte hij weer zijn eigen krant Beth-Nahrin en leidde dit tot 1930 toen hij overleed. Hiervoor was zijn vrouw in 1927 overleden daardoor was hij sterk beïnvloed. Hij besteedde veel tijd aan lezen en schrijven waardoor zijn lichaam zwakker werd en hij een longziekte kreeg, vanwege deze ziekte is hij op woensdag 5 februari 1930 overleden. Aan zijn begrafenis hebben alle kerkgenoot­schappen en stichtingen van ons volk deelgenomen. Wij missen een stralend figuur maar zijn erfenis blijft altijd door zijn literatuur bestaan. Het is de moeite waard dat ieder strijder hem als voorbeeld neemt vanwege zijn wil en doorzettingsvermogen. Zonder onderbreking diende hij zijn volk en ging hij door met het onthullen van de ziektes die het lichaam van zijn volk aantastten.

Zijn gedachten en literatuur
Ofschoon zijn gedachten en literatuur heel populair zijn geworden, kreeg zijn nationale leer, die hij in het begin van deze eeuw verspreidde, veel meer belangstelling bij de intellectuelen onder ons volk. Zij werkten aan zijn leer zodat het kan worden toegepast in de praktijk. In de jaren daarna is de omgeving voorbereid op het ontstaan van een rijpe nationale gedachte. Om deze gedachte te leren kennen en meer details te weten te komen, moeten wij zijn mening en leer bestuderen.
Hoewel de door N. Faiq verkondigde leer, nu als een gangbare leer wordt gezien waarin veel mensen geloven, was het in die tijd een revolutionair idee. Waar het gangbare feodalisme en de verdeeldheid tussen de kerkgenootschappen de fundamenten van de maatschappij aantastten door de onwetendheid en achterlijkheid van dit volk. Bovendien zorgde het dictatoriale gezag van de Ottomaanse staat voor het voeden en groeien van de geschillen tussen de verschillende etnische minderheden in het Sultanaat. Dit om ter bevestiging van haar gezag en het realiseren van haar eigen belangen. Onder deze omstandigheden is de stem van Naum Faiq hoog gestegen om het volk te waarschuwen voor het gevaar van de situatie. Naum Faiq kwam met de juiste oplossingen voor de problemen van ons volk door te pleiten voor de eenheid tussen de verschillende kerkgenootschappen. Deze oproep was in alle streken waar ons volk zich bevond te horen. Veel intellectuelen en auteurs en enthousiaste jeugd hebben zijn oproep ter harte genomen en ondernamen actie om de onwetendheid en de verdeeldheid weg te nemen en namen hem als voorbeeld en zij hezen het vaandel van de Assyrische nationale eenheid. In een van zijn gedichten zegt hij: "Oh Assyriërs met de verlichtende zonsopkomst is de donkere nacht voorbij, en zo is het heelal verlicht met het opkomen van de vrijheidszon.

	Laat ons vooruit kijken, wij zijn een volk dat de onderdanigheid afkeurt en het leven waard is
	Laat ons met ons hart de eenheid zoeken voordat wij uitgestorven zijn.....
	Wij zijn de afstammelingen van het volk, dat vroeger de wereld uitdaagde met een beschaving die alle volken tot bloei heeft gebracht
	Past het bij ons dat wij ontmoedigd worden, wij de afstammelingen van die onverslagen helden
	Wee ons, al onze bloei en glorie zijn vervallen, bij wie mogen wij klagen en bij wie vragen wij voor hulp?
	Oh Assyriërs jullie moeder Beth-Nahrin huilt en schreeuwt om hulp, zouden jullie op haar roep reageren......?
	Sta op en blijf altijd doorgaan".

In de meeste gevallen waren zijn ideeën goed en nauwkeurig en waren voor heel het volk bedoeld. Daarom zien wij ook dat Naum Faiq altijd voorzichtig is met het noemen van al onze kerkgenootschappen onder één naam. De ene keer onder de Assyrische naam en de andere keer onder de Syrische, Chaldese en Aramese naam. Telkens meende hij dat alle kerkelijke gezindten tot dezelfde naam behoren. Omdat deze naam één volk aangeeft, dat haar land Beth-Nahrin is en haar geschiedenis, gewoontes (cultuur) en taal gemeenschappelijk zijn, haar lot en vraagstuk dezelfde zijn.

Naum Faiq stond de verschillende stromingen niet in de weg omdat hij ervan uitging dat de nationale eenheid gerealiseerd kan worden terwijl deze stromingen blijven bestaan, tenminste zolang het behoren tot een kerkelijke gezindte de nationale eenheid niet aantastte. In één van zijn artikelen zegt hij: "Misschien lijkt het idee van de eenheid vreemd op het eerste gezicht, maar het is niet moeilijk te realiseren als alle vooraanstaande figuren van elk kerkgenootschap van ons volk ervoor werken om dit te bewerkstelligen. Door gestructureerde middelen waardoor iedereen de eenheid als voorbeeld neemt, op dat moment vormen alle kerkgenootschappen één volk daar hun zelfde afstamming. De vooraanstaande figuren moeten samenwer­ken om sterke banden te vinden, deze banden moeten gebaseerd zijn op gemeenschappelijke elementen van de geschiedenis, taal en cultuur. Maar blijven wel gescheiden op het gebied van het geloof."

In één van de redactionele commentaren van het tijdschrift Beth-Nahrin geeft hij de reden aan van het uitgeven van het tijdschrift: "Het is niet de bedoeling om onszelf als de grote wijzen aan te geven maar om het volk te dienen en hen te stimuleren hun identiteit te bewaren. Om iedereen die onder de naam Assyriër bekend is te verenigen, daarmee bedoel ik Nestorianen, Chaldeeërs, Maronieten, Syrisch-katholieken, Syrisch-orthodoxen en protestanten. Wij roepen hen op om tot eenheid te komen ongeacht de verschillende overtuigingen. Wij spreken hen erop aan dat ze Assyriërs zijn in taal, afstamming en geschiedenis. Opdat ze de naam van het Assyrische volk verhogen, hetgeen in vroegere tijden in alle opzichten een welvarend volk was qua kennis, kunst en vakmanschap. Wij willen dat ons volk voor zijn rechten opkomt. Dit is de bedoeling van het oprichten van dit tijdschrift." Als wij terugblikken op de titels van de artikelen die hij plaatste in de krant Koukab Al-Sharq merken wij op hoeveel begrip hij toonde voor de behoeften van ons volk en voor haar maatschappelijke problemen. Zoals: 'Lees de kranten', 'Onze noodzaak voor drukwerk', 'Oplossingen voor onze maatschappelijke problemen', 'Niet vrij om te denken', 'Wie maakt zich zorgen over dit volk?' En 'Chaos onder de Assyriërs' enz.. Naum Faiq heeft nooit vergeten dat er verband is tussen patriottisme (vaderlandsliefde) en nationalisme, hij verstond onder vaderlandsliefde dat iedereen het vaderland dient. Dat wil zeggen het bestrijden van corruptie, discrimi­natie, racisme, zowel maatschappelijke als nationale onderdrukking. Naum Faiq riep een echte revolutie uit om de Ottomaanse staat omver te werpen. Dit wijst erop dat de nationale gedachte van Naum Faiq verbonden was aan een ontwikkelde patriottische gedachte omdat hij erin geloofde dat de nationale en maatschappelijke kwestie van ieder volk niet van de patriottische kwestie te scheiden is. Volgens hem moet de maatschappelijke en nationale gerechtigheid door middel van een rechtvaardig nationaal systeem ontstaan. In de 4e uitgave van de krant Hoeyodo van het eerste jaar 1921 onder de titel: 'Het Oosten vroeger en heden' beschrijft Naum Faiq de situatie van het Oosten, waar het Oosten in vroegere tijd in bloei en beschaving was en in het heden verzonken in een moeras van onwetendheid en achteruitgang. In dit artikel geeft hij de schuld van deze ellende aan de elkaar opvolgende regeringen. 'Zonder twijfel hebben de regeringen van het Oosten ervoor gezorgd dat de corruptie in de maatschappij zover doorgedrongen is. Wij, de oosterlingen hopen dat de tijd ervoor rijp is om in opstand tegen de huidige regimes te komen en het Oosten te redden voor het te laat is.'

Naum Faiq was niet alleen theoretisch bezig met zijn leer maar hij streefde ernaar om zijn gedachten in de praktijk toe te passen. Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak werd ons volk bedreigd met uitroeien. Destijds heeft hij geprobeerd haar te redden middels ontmoetingen met stichtingen van ons volk in de migratie, toespraken tijdens congressen, scherpe artikelen in zijn krant Beth-Nahrin, waar hij steeds om giften vroeg om de oorlogsslachtoffers te helpen. Toen de oorlog voorbij was nam hij het initiatief om een delegatie van al onze kerkgenootschappen te vormen. Deze delegatie was bedoeld om deel te nemen aan het vredescongres dat in Parijs plaatsvond, om daar de rechten van ons volk te behartigen. De deelname van de delegatie heeft alleen beloften geleverd die niet nagekomen zijn. Maar heeft wel een bijdrage opgeleverd aan het verduidelijken van de Assyrische kwestie in de openbare mening.

Hij realiseerde hoe levensbelangrijk de taal is om het nationale gevoel bij de Assyriërs te versterken en hen tot eenheid te brengen. Omdat alle leden van ons volk dezelfde taal gebruiken is het een fundamentele factor. Naum Faiq wijdde zich aan de Assyrische/Aramese taal omdat hij zich bewust was van haar rol bij het verwijderen van de obstakels die de natio­nale eenheid in de weg stonden. Hij heeft de taal aan anderen geleerd, haar beschermd en haar verrijkt door middel van het vertalen van vreemde literatuur het in Assyrisch/Aramees. Bovendien heeft hij het Arabisch en het Turks met de Aramese letters geschreven. Veel auteurs volgden zijn voorbeeld.­ Men hoeft zich er niet over te verbazen als men zijn mening hierover gelezen heeft: 'Wie zijn eigen taal niet kent respecteert zichzelf niet. En het volk dat haar eigen taal verliest, verliest haar glorie en haar bestaan.' Naum vergat niet de rol van de kerk om de nationale kwestie te dienen. Zeer moedig en consequent bleef hij van de kerk een correctie opeisen. Hierdoor werden veel kerkelijke leiders en leiders van stammen kwaad op hem, omdat zij de ware aard van zijn gedachten niet konden begrijpen of omdat zij voelden dat het hun eigenbelang aantastte. Dit heeft hem niet gedeprimeerd. Maar hij drong juist harder aan om verbeteringen aan te brengen die bij het tijdperk paste en het volk, de literatuur en de taal dienstbaar kon zijn. Daarom riep hij op om scholen en theologische academies op te richten om bekwame kerkelijke leiders op te leiden. Boven­dien eiste hij dat geleerden toe worden gelaten bij het beheer van de kerken via de kerkraad. Ook pleite hij voor een maandelijks salaris aan de kerkelijke leiders. Hij geloofde erin dat de belangen van het volk en de kerk op deze manier kunnen worden bewerkstelligd. Hij voelde zich verantwoordelijk om de kerk erop te wijzen dat zij haar rol wat betreft het geloof en haar nationale rol goed uitvoeren (Dat houdt in het handhaven van de taal, cultuur en het verzoenen van de verschillende kerkgenootschappen). Zodat zij allen de taal en cultuur tot leven brengen en de liefde als voorbeeld nemen omdat het de boodschap en de basis van het christendom is. Dan is de nationale eenheid makkelijker te bereiken.

Naum Faiqs journalistiek werk:
Naum Faiq was zich zeer bewust van de rol die de media speelt bij de openbare mening vorming. Door het bekend maken van de Assyrische kwestie en het motiveren en activeren wordt het nationale volksgevoel verder gekristalliseerd. Daarom besteedde hij veel tijd en aandacht aan deze kwestie en dat is wel te merken aan de kranten die hij uitgaf. Vaak stond hij alleen voor het redige­ren en het met de hand schrijven van de kranten.
Om meer te weten te komen van zijn mening over de pers, nemen wij een voorbeeld dat hij in de negende uitgave van het vierde jaar 1920 in de krant Beth-Nahrin heeft geplaatst. 'De kranten van een volk zijn een middel om haar boodschap aan de anderen over te brengen. Zonder de kranten zou men niet veel over een ander volk weten en daardoor weinig over haar geschiedenis, wetenschappelijke kennis en literatuur weten. Een volk dat geen kranten heeft, is een volk dat niet kan communiceren. Wie zou een volk kennen en horen als zij niet trots op haar taal is en niet ernaar streeft om haar bestaan te bewijzen. “Naum deed het werk van een hele uitgeve­rij alleen, hij schreef, redigeerde en gaf het uit. Zo eerlijk en oprecht was hij voor zijn volk. Hij schreef in één van zijn brieven die hij naar zijn vriend Faried Nazha stuurde: “Misschien geloof je mij niet als ik tegen jou zeg dat ik alleen sta voor het uitgeven van de krant. Niemand levert een bijdrage behalve mijn dochter, die in een fabriek werkt zodat wij ons in de dagelijkse behoeften kunnen voorzien. En soms maken wij gebruik van wat zij verdient om de drukkosten van de krant te betalen”.

Zonder door de moeilijkheden beïnvloed te worden zoals een slechte gezondheid en financieel verlies ging hij door met zijn werk en streed hij voor de nationale pers, zodat de jeugd hem als voorbeeld van ijver, strijd en optimisme kan nemen.

Zijn kranten:

1. De krant Koukbo Madinhoyo:
Hij heeft haar opgericht in Aamd (Dyar Baker) als de krant van het platform Mezdahronoeïo, opgericht in 1908 en deze bleef bestaan tot 1914. Op 27 april 1910 kwam de eerste uitga­ve van de krant uit en deze bleef tot 1912 verschijnen. Hij schreef het met de hand en later liet hij het drukken in een steendrukkerij met de Aramese/Syrische letters in de Assyrische/Aramese, Arabische en Turkse talen. De onderwerpen van deze krant waren van nationaal, historisch, linguïstisch, maatschappelijk en informatief karakter.

2. De krant Beth-Nahrin:
Hij heeft haar in de Verenigde Staten opgericht en de eerste druk verscheen in 1916 in de Assyrische/Aramese, Arabische en Turkse talen. De krant was met de hand geschreven en memografiek gedrukt. De onderwerpen van deze krant waren van nationaal, historisch, linguïstisch en informatief karakter. Zij was een spreekbuis voor ons volk in de diaspora en het vaderland. In deze krant las men alles over de stich­tingen en scholen van ons volk, tevens werd er over de slachtpartijen tegen ons volk tijdens de Eerste Wereldoorlog geschreven. Met behulp van de krant Beth-Nahrin werd een project opgezet om de slachtof­fers van de Eerste Wereldoorlog te helpen. Beth-Nahrin bleef tot eind 1929 verschijnen, behalve in de tussenperiode dat hij Hoejodo ging redigeren.

3. De krant Hoeyodo:
Deze krant werd door het Assyrisch-Chaldees Patriottisch Platform opgericht waarvan Naum de hoofdredacteur was. Op 28 mei 1921 verscheen de eerste druk in de Assyrische/Aramese, Arabische, Turkse en Engelse talen en was in drukletters gedrukt. Op 25 maart 1922 verscheen het laatste exemplaar van deze krant na 93 uitgaven.

Zijn boeken:
Naum besteedde zijn hele leven aan lezen en schrijven.
Hij liet veel boeken na waarvan sommige nog met de hand geschreven zijn.

1. Bundel van Assyrisch/Aramese uitspraken die in de Arabische spreektaal van Mesopotamië voorkomen.

2. Bundel van de Assyrische/Aramese uitspraken in het Turks, Perzisch, Koerdisch, Armeens en Engels.

3. Arabisch-Assyrisch/Aramees woordenboek (bleef handgeschreven).

4. Woordenlijst van de Griekse woorden die in het Assyrisch/Aramees worden gebruikt.

5. Woordenlijst van de bijbel in het Assyrisch/Aramees (bleef handgeschreven).

6. Lijst van Assyrische uitvindingen. (Naum overleed voor dat dit boek gedrukt werd).

7. De verblindende en de raadselen (bleef handgeschreven).

8. De Assyrische muziekschat (Beth-Gaz).

9. De leesprincipes in het Assyrisch/Aramees.

10. Samenvatting van de wiskunde in Assyrisch/Aramees ( bleef handgeschreven schoolboek).

11. Samenvatting van de aardrijkskunde in Assyrisch/Aramees (bleef handgeschreven schoolboek).

12. Uitgebreid boek over de geschiedenis en aardrijkskunde van Mesopotamië.

13. De lekker geurende bloemen in de spreekwoordentuin van het Assyrisch/Aramees.

14. Inleiding in de aantrekkelijke schittering naar het Turks van de bisschop Klemis Daoud.

15. Bundel van preken en toespraken.

16. Vertaling van het ‘Al-ward (de bloem) gedicht’ van Bar-Ibroyo naar het Turks.

17. De patriottische oefeningen in het Assyrisch/Aramees (gezegden en uitspraken van bekende intellectuelen, bleef handgeschreven).

18. De geschiedenis van de scholen Edessa (Orhoy) en Nusei­bin: werd geplaatst in de krant Mezdahronoeto van de auteur Gabriël Boyaji.

19. De vertaling van Benjamin Franklin's zegswijzen naar het Assyrsisch/Aramees.

20. De vertaling van Roebai’jaat Al-Geijam van het Arabisch naar het Assyrisch/Aramees.

21. Het levensverhaal van Mor Yacoub Al-Sroeji.

22. Een bundel van volksliederen in het Assyrisch/Aramees, Arabisch en Turks.

23. De vertaling van het boek van de Assyrische filosoof Ahiqaar naar het Turks.

Dankzij deze uitgaven is Naum Faiq de leraar, de opvoeder en dichter die zijn hele leven gaf ter wille van zijn volk. En zichzelf als een kaars brandde om de donkere wegen voor ons zichtbaar te maken. Naum Faiq verwachtte geen beloning maar hij deed het omdat hij zich daartoe verplicht en verantwoordelijk voelde. Wij moeten juist de intellectuelen vereren voor ze overleden zijn zoals de auteur Murad Foad jaqi heeft gezegd: 'Iemand een boeket bloemen geven tijdens zijn leven is meer waard dan duizenden bloemen na zijn dood.'